Coimbatore, apen, huisarrest, vakantie en nog veel meer!!

Hallo allemaal,

Afgelopen week hebben jullie een filmpje kunnen zien van onze verjaardagsweek! Pfoe, wat gaat de tijd snel zeg!! Het is alweer 8 april, april!!! Geen idee hoe we al in april zijn beland, maar dat lijkt me een goed teken dat alles hier super gaat.

Na onze verjaardagsweek is onze docent uit Nederland gekomen! We hebben met haar onze stage besproken en wat we eventueel nog meer of juist minder konden doen. In de gesprekken hebben we besloten dat we in juni 3 dagen naar Vadugarpet gaan om de docent te begeleiden en 1 dag naar Adavattur (de drop-out jongeren) waar we workshops gaan geven m.b.t. hygiëne. Deze workshops zijn vorig jaar gestart door de andere studenten en dit willen we graag voort gaan zetten. We hopen dat de studenten die na ons komen dit ook weer willen oppakken.
Naast de gesprekken hebben we ook lekker gezwommen en vooral heel rustig aan gedaan. Dat is immers wat ze hier allemaal doen!

Op donderdag zijn we met Jessie meegegaan naar Coimbatore. In deze stad zit een andere student van Fontys. Marloes en ik wilden graag zien waar zij stage loopt en zo hadden we natuurlijk weer een mooi excuus voor een weekendje weg!
In de organisatie waar Evelien (de andere studente) stage loopt worden straatkinderen opgevangen. Wij krijgen door Evelien uitleg en een rondleiding. Wat Evelien aangaf en ons ook direct opviel, is dat de jongens op een heel klein oppervlak samen opgesloten zitten. Ze mogen niet van dat stuk terrein af en dit wordt ook goed afgesloten. De jongens die er zitten hebben verschillende achtergronden; 11-jarig jongetje uit een drugsbende, jongetje die mishandeld werd door zijn ouders, weeskinderen etc. Echter krijgen ze geen ondersteuning en begeleiding bij deze problemen. De organisatie biedt alleen de basisbehoeften en dat was best heftig om te horen en te zien. Dan besef je pas hoe goed de kinderen het bij HCSS hebben. Evelien zit daar ook nog eens alleen en ze geeft aan dat er voor haar weinig mogelijkheden zijn, oftewel ze voelt zich heel erg machteloos. Ik kon me heel goed voorstellen hoe Evelien zich voelt. Ik weet namelijk dat als ik had mogen kiezen, ik ook voor deze organisatie had gekozen. Echter met de kennis die ik nu heb en wat er binnen organisaties aan veranderingen mogelijk zijn, ben ik heel erg blij dat ik bij de HCSS stage loop!
Na dit bezoek aan de stage van Evelien gingen we naar het centrum om een hotel te zoeken. De tuktuk waar we instapten, had alleen niet zoveel power.... Toen we een heuvel op moesten, kwam de tuktuk niet vooruit en moest Marloes de tuktuk duwen. We hebben zo hard gelachen!! We hadden dan ook in 5 minuten in het centrum kunnen zijn, maar met dit toestel duurde het 20 minuten haha.
Maar goed, eenmaal in het centrum gingen we op zoek naar een hotel. Jessie besloot al bij het eerste hotel om daar te slapen, maar Marloes en ik (als arme studenten) wilden nog even verder kijken. We hebben denk ik alle hotels gehad waar we alle kamers mochten bekijken, maar we zijn uiteindelijk toch bij Jessie in het hotel beland haha. Mocht er dus ooit iemand naar Coimbatore willen gaan, wij kennen alle hotels van buiten en van binnen haha.
Marloes werd 's avonds echter heel ziek en toen hebben we de volgende dag besloten om met een taxi naar huis te gaan. Woow, rijke tata's! Taxi voor €50 om 6 uur te reizen.. Dat kun je je echt niet voorstellen in Nederland!
Het weekend hebben we verder rustig aan gedaan.

Maandag ben ik alleen naar stage gegaan, omdat Marloes nog steeds niet fit was. Bij aankomst werden de kinderen van de pre-school net opgehaald. Echter bleef er een meisje achter.. Na anderhalf uur met haar gespeeld te hebben, was er nog niemand voor haar! Elizabeth heeft toen iemand gebeld om haar op te laten halen. Die vrouw gaf aan dat de ouders van het meisje niet eens thuis waren.. Dat gaf me echt een onprettig gevoel. Zo sneu dat zo'n meisje zomaar wordt vergeten..
Daarna heb ik nog met de jongens gespeeld en 's avonds ging ik eten bij een gezin (vrienden van Elizabeth). Ik at echter vroeger dan hen, dus moest ik in mn eentje eten!! Ook moest ik voor twee eten, omdat Marloes er niet bij was haha!
Dinsdag ben ik thuis gebleven met Marloes en hebben we aan onze producten voor school gewerkt. Woensdag en donderdag zijn we naar de Holy Angel school geweest.

In het weekend ben ik voor het eerst echt ziek geweest. Moest er een keer van komen.. Duurde gelukkig maar 1 dag, want de volgende dag moest er gezwommen worden. We zijn lekker naar het zwembad geweest om even bij te komen van onze oh zo drukke week haha.

Afgelopen maandag en dinsdag zijn we gelukkig weer met zn 2 naar Vadugarpet gegaan. Elizabeth waarschuwde ons voor de apen die nadrukkelijk deze periode aanwezig zijn. Marloes en ik hadden echter niet verwacht dat ze daadwerkelijk in onze kamer en badkamer zouden zitten!! Wat hebben we gegild en gelachen tegelijkertijd! Maar ook dat hebben we dus weer mee mogen maken!
Daarnaast hebben we voor het eerst huisarrest gehad van Elizabeth haha. Maandagavond gingen we met zn 2 eten bij dat gezin en kwamen we om 21.45u terug. Elizabeth stond ons bij de poort op te wachten en zei: "What time is it now?" Oftewel, te laat.... Marloes en ik met hangende kopjes naar boven, waarop Elizabeth ons nog na riep: "I let 5 monkeys in your room to punish you!" Haha, toen konden we onze lach niet meer inhouden!! De volgende dag zijn we naar een meisjesschool geweest in de buurt. Toen we de rondleiding gehad hadden, stond Elizabeth ons daar bij de poort op te wachten en zei: "How many times did I call you?" Oftewel we waren weer te laat... In het hostel zijn we maar naar onze kamer gegaan. Ik heb zo hard moeten lachen deze twee dagen! Het is alsof ik weer thuis ben en mijn eigen moeder hoor (sorry mam!!) Haha. Heerlijk om zo'n bezorgde mama te hebben hier in India. We kunnen er gelukkig wel elke keer weer met elkaar om lachen!!
's Middags hebben we Elizabeth geholpen met het typen van brieven van de jongens. Elizabeth typte echter zo langzaam en ze moest nog 36 brieven voor de volgende dag dat we onze laptops gepakt hebben en mee zijn gaan typen. Wow.. 3 uur later en we hadden er samen 22 getypt.. Elizabeth zei dat God ons gestuurd had om haar te helpen en dat ze hem daar zo onwijs dankbaar voor was. Hierom moesten Marloes en ik later wel een beetje lachen: wij hadden toch zelf besloten om te helpen en ze had ons daarvoor wel mogen bedanken in plaats van God! Haha...

Op woensdag hebben we de laatste dag bij de Holy Angel School gehad en hebben we met de kinderen van de 5th Standard een afscheidsfeest gevierd. Zij gaan namelijk naar een andere school. Dit was erg gezellig!

Donderdag en vrijdag zijn we voornamelijk met ons schoolwerk bezig geweest, omdat we zoveel mogelijk af willen hebben voor we weggaan! Morgen hebben we grandparentsday: een bijeenkomst voor grootouders van kleinkinderen met een bespreking om hen de mogelijkheden en kansen van hun kleinkinderen te laten zien, waardoor ze meer betrokken raken bij de opvoeding van de kinderen. Zin in!!!

Wow, weer een heel erg lang bericht!! Ik hoop dat het jullie niet verveeld om deze lange teksten te lezen, maar ik maak zoveel mee en ik wil zo veel mogelijk daarvan met jullie delen! Voor de komende anderhalve maand is dit het laatste bericht uit Tiruchirappalli. Vanaf 13 april hebben we vakantie en gaan we daar natuurlijk volop van genieten. We zullen eerst samen met Kim (vriendin uit Nederland, komt morgen aan!!!) naar Kerala gaan en daar 10 dagen backpacken. Vervolgens komen we terug in Tiruchirappalli en verwelkomen we mijn ouders, broertje en Merel (jeej!). Zij zullen hier 3 dagen in India blijven om onze dagelijkse bezigheden te zien. Daarna reizen we met zn allen door naar Sri Lanka waar we gaan backpacken. Ja dat lezen jullie goed; mijn vader gaat backpacken. Zien jullie het al voor je? Ik nog niet, dus dat wordt wat. Nu al zin in!! Na Sri Lanka zal Marloes in haar eentje doorreizen naar Vietnam om daar alleen te gaan backpacken (super gaaf, maar ga haar kei hard missen natuurlijk. Zijn inmiddels aan elkaar vastgegroeid; hoe moet dat dan?). Ik zal vanuit Sri Lanka doorreizen naar Thailand waar ik Robbie zal opwachten op het vliegveld!! Samen met Robbie ga ik rondreizen in zuid-Thailand en daarna zullen we samen naar India terugreizen. Wederom zal ik hier mijn dagelijkse bezigheden laten zien en daarna is hij weer off duty en mag hij terug naar huis haha ;). Dan heb ik nog een weekje en misschien reis ik nog door naar Vietnam, maar dat besluit ik later pas!

Ik weet niet wanneer er weer iets online komt, dus jullie horen vanzelf wel van me!!

Tot snel! Liefs van mij x

En we gaan nog niet naar huis.. Nog lange niet..

Hallo mensen in het koude kikkerlandje,

Wauw, de tijd vliegt en ik heb er helemaal niks van in de gaten. Elke avond als ik weer in mijn bed lig, lijkt het alsof ik de hele dag gedroomd heb. Ik leef zo op een enorme roze wolk dat besef van dagen en tijd allang niet meer aan de orde is.

Het is natuurlijk alweer een tijdje dat ik geschreven heb, maar ik heb jullie vorige week getrakteerd met een filmpje van Kanyakumari. Hopelijk hebben jullie dat leuk gevonden! Maar voor deze week vond ik het maar weer tijd om even een stukje te schrijven. Aangezien alles zo snel gaat allemaal, kan ik het maar beter opschrijven voordat ik het straks allemaal vergeet!

Na het heerlijke weekendje in Kanyakumari ging ons inmiddels gewone dagelijkse leven weer aan de gang. We voelen ons enorm thuis in Trichy en we noemen dit dan nu ook gewoon ons (t)huis. Maandag en dinsdag zijn we naar het weeshuis geweest waar we voornamelijk aan ons plan voor de playschool hebben gewerkt voor de voorschool. Het plan begint al leuke vormen te krijgen en we zijn van plan om na de zomervakantie hier Mojurani de eerste maand te helpen opstarten met het nieuwe plan. Op deze manier hopen we dat het voor haar makkelijker zal zijn om straks het plan te kunnen voortzetten.
Naast het werken aan dit plan kijk ik altijd heel erg uit naar het moment dat de hosteljongens uit school komen; dan is het namelijk playtime!! De jongens zijn elke keer weer blij om ons te zien en kunnen meestal niet wachten om spelletjes te spelen. Inmiddels hebben we een super leuke band met de jongens op kunnen bouwen en lijkt het allemaal vanzelf te gaan! Ook hier vliegen de uren/dagen voorbij.

Op woensdag en donderdagochtend zijn we op de Holy Angel School aanwezig en dat blijft toch elke week een lastige opgave… De school is namelijk al een lange tijd bezig met de voorbereidingen voor hun feest van 15-jarig bestaan. En hier op de Holy Angel School betekent dat niet dat de docenten met hun eigen groep iets voorbereiden (zoals een dans, toneelstuk etc); nee dit betekent dat de directrice alle klassen regisseert. Dit houdt in dat de hele school op z’n kop staat; de hele dag staat er kei harde muziek aan, kinderen lopen met allerlei kostuums aan om die te laten controleren door de directrice, leraressen lopen door de hele school etc.. Chaos dus.. Dit betekent voor Marloes en mij dat we welgeteld 1 à 2 groepjes van 4 kinderen per dag remedial teaching geven en de rest van de dag eigenlijk uit ons neus aan het eten zijn. Wanneer we vragen of we iets mogen/kunnen doen, geeft de directrice aan dat we wel even mogen relaxen. WAT?!?! Relaxen?? We zitten al 2 uur te ‘relaxen’… Tot op heden nog geen groot succes dus, maar het feest is 15 maart dus hopelijk zal de rust daarna terugkeren..

In het weekend van 11,12,13 maart hebben Marloes en ik heel hard aan onze schoolopdrachten zitten werken, zodat we na mei niet veel meer te doen hebben. We willen zoveel mogelijk voor mei af hebben, omdat we in de laatste maand van onze stage onze volle aandacht aan de praktijk willen geven. Even heel hard gestudeerd dus dit weekend…

Marloes is vandaag, 14 maart, jarig!! Ze wordt vandaag 21 jaar en ik ben dan ook gisterenavond wat langer opgebleven om wat leuks voor Marloes te doen. Ik moest natuurlijk eerst even wachten tot Marloes sliep en meestal slaapt ze altijd erg vroeg, maar deze keer bleef ze maar wakker….. Vervelend! Ik besloot dus om al aan een verjaardagsbriefje te beginnen en deze te schrijven. Maarja, hoe doe je dat als je 24/7 bij elkaar bent. Met de smoes ‘ik ben even wat tips voor India aan het opschrijven’, heb ik gelukkig wel dat briefje mooi kunnen afmaken. Uiteindelijk ging ze gelukkig slapen en heb ik meerdere briefjes in onze kamers verstopt met verschillende teksten erop. De ventilator staat hier echter aan, dus in eerste instantie moest ik op zoek naar al mijn verloren blaadjes… Die waaien namelijk weg (blond?).. Vervolgens alles goed vastgezet en maar gaan slapen! ’s Ochtends voor Marloes een verjaardagsliedje gezongen en hebben we samen ontzettend moeten lachen om de verstopte briefjes (op de wc, in haar schoen, in de koelkast, in de deurklink, in de toilettas en noem maar op).

Marloes en ik zijn 4 dagen na elkaar jarig en daarom mogen we vandaag samen onze verjaardag in het weeshostel vieren!! We hebben besloten om noodles voor de jongens te gaan koken en daarnaast hebben we een verjaardagstaart van Leela meegekregen! Bepakt met 50 zakjes noodles, een taart en onze eigen spullen gingen we naar het weeshostel. Daar aangekomen wachtte gelukkig een van de jongens ons op om ons te helpen met het dragen van de spullen! Naast de noodles moesten we alleen ook nog groentes halen voor in de noodles. En dus samen met Elizabeth (warden van het hostel) en haar zoon zijn we naar het dorp gegaan om daar allerlei groentes te halen. Eenmaal weer terug in het weeshostel hebben we even mogen ‘relaxen’ (de mensen hier in India doen niks anders lijkt het wel..) en om 15:00 mochten we starten met het snijden van de groenten.. Op zich groentes snijden voor 40 man lijkt nog prima te doen, maar na 1 kilo knoflook pellen en snijden praat je wel anders! Maar goed, om 17:30 waren we dan eindelijk klaar met de voorbereidingen voor het eten en mochten we na het gebed onze taart aan gaan snijden!! Samen met nog een andere jongen van het weeshostel die jarig was hebben we de taart aangesneden en aan alle jongens uitgedeeld. De jongens genoten van het heerlijke stuk taart en wij hebben van al die vrolijke gezichtjes mogen genieten! De jongens wilden hierna meteen gaan spelen. Echter was het voor ons tijd om te gaan koken… En hier hebben ze helaas geen gasfornuis om makkelijk een pan op te zetten.. Nee, hier koken ze op écht vuur met échte pannen.. En hoe gaaf is dat om een keer in je leven eens oldschool te koken?! Echter hadden Elizabeth en de andere aanwezigen geen enkel idee dat wij nooit op open vuur koken, dus moesten we net alsof doen dat we heel goed wisten waar we mee bezig waren. Een grote pan met kokend water en een pan met olie.. In de pan met olie kwam om de beurt de groenten en in de andere pan met kokend water kwamen uiteindelijk dan de noodles. Tot op dit punt mochten we zeker in onze handjes klappen, want dit hadden we uitstekend volbracht. Nu kwam echter het punt dat we de noodles, de groenten en de kruiden samen moesten gooien. Marloes hield een lege pan vast, de zoon van Elizabeth werd baas over de groenten, Elizabeth werd baas over de kruiden en ik kreeg de eer om de noodles te scheppen. Je kunt je natuurlijk al wel voorstellen dat dit er hilarisch uitzag en we hebben dan ook enorm gelachen. Eenmaal alles in de pan konden we nog harder lachen; we hadden namelijk wel noodles gekookt, maar er was nergens geen noodle meer te bekennen. Eindstand: een heerlijke pap met kruiden en groentes….. De jongens hebben ondanks dat enorm van het eten genoten en het was nog eens lekker ook! Marloes en ik hebben echter besloten om de uitdaging in juni wéér aan te gaan; eens kijken hoe dat gaat verlopen!

Normaalgesproken blijven we op maandag slapen en blijven we dinsdag nog een dagje in het weeshostel. Vandaag, 15 maart, is echter het feest van de Holy Angel School en wij zijn daar voor uitgenodigd. Om 15:00u was het zover en zijn we richting de feestlocatie gegaan: een enorme zaal met stoelen en een verhoogd podium. Wow, dit moest wel een heel groot feest worden. Zelfs zo’n groot feest dat Marloes en ik in Saree werden gehesen (foto’s volgen). Geen idee meer hoe je zoiets aantrekt, want je krijgt een lap stof van 8 meter lang om je heen gedrapeerd.. Maar ik ben eerlijk, we zagen er top uit! We mochten bij de opening op het podium zitten en werden bedankt voor onze hulp binnen de school (super chill dat je bedankt wordt voor relaxen.. grapje hoor..)! We mochten daarnaast aan de kinderen die het afgelopen jaar prijzen hadden gewonnen, deze overhandigen: een hele eer om dit dus te mogen doen! Echter waren wij niet de enige die dit mochten doen en waren het ook geen 10 prijzen…. Dit duurde en duurde dus, maar uiteindelijk konden de kinderen beginnen aan hun optredens. Geheel gedrild door de leraressen én de directrice natuurlijk hebben de kinderen geweldig hun optredens uitgevoerd. Echter ook dit duurde en duurde maar en het werd uiteindelijk 22:00.. En Marloes en ik hadden al niet meer gegeten vanaf 13:00… Met enorme honger dan ook nog naar een restaurantje gegaan en daar wat gaan eten. Natuurlijk werden we bij binnenkomst heel raar aangekeken, want wanneer zie je nou een blanke hier en als je die ziet wanneer dan in een saree…. Nou super gelachen dus en uiteindelijk moe en voldaan in ons bedje beland!

De volgende dag hoopten we door de afloop van het feest dat de rust weer wedergekeerd was in de school en we rustig aan onze taken met betrekking tot remedial teaching op konden gaan starten. Echter stond nu de hele school op zijn kop, omdat alle spullen vandaag opgeruimd moesten worden. Wederom voor ons dus een dagje ‘relaxen’.
Na de Holy Angel School ben ik naar het internetcafé gegaan en is Marloes naar huis gaan. Twee dagen in de week komen ze ons eten brengen en ook voor vandaag was dat het geval. Rond 16:00 kreeg ik echter een bijzonder berichtje van Marloes: er was een 13/14-jarige dove jongen het eten komen brengen en die leek Marloes iets leuker te vinden dan normaal was… Ze heeft hem dan ook maar gauw weggestuurd en ik ben vanuit het internetcafé maar meteen gaan kijken. Gelukkig konden we er samen wel om lachen, 13/14-jarig mannetje… Toch hebben we hier de volgende dag even melding van gemaakt bij Leela, want het zou zomaar een volgende keer een 17-jarige jongen kunnen zijn, die we wellicht niet de baas kunnen zijn. Daarnaast willen we overdag nog wel de mogelijkheid hebben om af en toe ons eigen ding te doen en dus weleens alleen te zijn. Leela pakte het gelukkig meteen op en de professor gaf aan dat ze de jongen gingen corrigeren in zijn gedrag. Hij gaf aan dat hij hem niet ging straffen (wat we ook absoluut niet wilden), maar dat hij hem ging leren dat dit niet normaal is. Fijn om te zien dat Leela en de professor hier meteen werk van maken.

Na het gesprek met Leela nog naar de Holy Angel School geweest waar we te horen kregen dat ze volgende week woensdag, donderdag en vrijdag vrij zijn…. Ik heb zo’n vermoeden dat we hier nooit vordering zullen gaan maken met de remedial teaching haha. Maar goed, voor ons even tijd om goed te studeren dan die week.
Na de ochtend bij de Holy Angel School hebben we thuis onze spullen gepakt en zijn we naar het centraal station gegaan om in de bus te stappen naar Pondicherry!! We hadden namelijk besloten dat we samen onze verjaardag in het heerlijke Pondicherry zouden gaan vieren. Na 5 uurtjes in de bus en 10 minuutjes in de tuktuk kwamen we aan in ons hotel. Super mooi en fijn hotel, maar helaas was onze kamer opgesplitst in twee kamers met aparte bedden. Aangezien Marloes en ik 24/7 bij elkaar zijn en dus niet zonder elkaar kunnen, hebben we meteen maar de boel verbouwd! Na de verbouwing hebben we ons even opgefrist en zijn we naar de coffee bar gegaan om daar een snelle dosa te eten en vervolgens ons bedje in te duiken.

Vandaag, 18 maart, is mijn verjaardag!!!! Ik werd wakker door de bel van onze kamer en zag dat Marloes niet meer naast mij in bed lag. Ik hoorde haar ‘happy birthday’ aan de deur zingen en toen ik open deed, stond ze daar met een heeeerlijk broodje, croissantje en taartje van de bakker!! Beter dan dit kun je je verjaardag niet beginnen. Na 6 weken niks meer van brood te hebben gegeten, is dit echt heaven on earth!! En ik dank Loes dan ook heeeel erg dat ze voor mij van 7:30 tot 9:30 ’s ochtends heel Pondicherry heeft doorgelopen om voor mijn verjaardag deze lekkernijen te halen !!! Na mijn heerlijke ontbijtje hebben we ons opgefrist en hebben we de tuktuk gepakt naar de Boat house. Hier konden we opstappen op een boot om naar Paradise beach te gaan: een heerlijke strand met palmbomen! Genieten dus!
’s Avonds zijn we in Pondicherry naar een pasta-restaurant (van een Italiaans vrouwtje) geweest waar ik een overheerlijke pasta met kip en pesto op heb; hallo vakantiegevoel!! We bevinden ons nog steeds in India, maar toch voelt het even heel ander als je een pasta mag eten… We hebben hier dan ook in volle stilte van zitten genieten natuurlijk!

De volgende dag besloten we om twee fietsen te huren en door Pondicherry te gaan rijden. Hoewel ik me gisteren even een soort van in Italië waande, besef ik me nu weer dat ik weldegelijk in India ben. Op een fiets in India is namelijk heeeeeeel goed opletten! Maar Marloes en ik zijn inmiddels wel aan het verkeer gewend en dit ging ons dan ook erg goed af. We hebben hierdoor super veel van Pondicherry kunnen zien en de filmpjes volgen hier dan ook nog van!
’s Avonds hebben we aan de boulevard een heerlijke sandwich gegeten en zo hebben we vervolgens onze fiets weer teruggebracht en zijn we weer moe en voldaan in ons bedje beland!

Vanochtend hebben we rustig aan gedaan en zijn we rond 13:00 vertrokken uit Pondicherry om weer terug te keren naar huis. Na weer een rit van 5 uur in een hele hobbelige bus (tip: ga nooit achterin een bus zitten in India!) hebben we snel een hapje gegeten in Trichy, wat boodschapjes gedaan en zijn we vervolgens lekker naar huis gegaan. Ik heb toen besloten om maar weer eens een blog te schrijven en daar ben ik toch zeker weer heel blij mee. Het is wederom weer een enorm boekwerk, maar ik besef me dat het slim is om het op te schrijven. Er gebeuren zoveel dingen en we maken hier zoveel mee dat ik anders veel gebeurtenissen zal vergeten! En daarnaast deel ik dit natuurlijk heel graag met jullie en hoop ik dat ik jullie weer een kleine indruk heb kunnen geven van ons leventje hier. Er zal daarnaast ook nog wel een filmpje volgen van onze ‘verjaardagsweek’!

Ik geniet hier nog steeds met volle teugen en moet er nog echt niet aan denken om naar Nederland te gaan! Voorlopig is dit mijn thuis en ga ik daar heel erg van blijven genieten!

Een hele dikke kus van mij x

Weer een heleboel te vertellen!!

Hellooooo :)

Jahoor, daar ben ik weer. Afgelopen dagen zijn enorm vol en druk geweest, maar weer volop meegemaakt hoor!!

Allereerst even een belangrijk nieuwtje; twee weken geleden hebben we helaas afscheid moeten nemen van Rick. Hij voelde zich hier toch niet echt op zijn plek en met twee giechelende meiden wordt dat er ook niet makkelijker op natuurlijk. Hij heeft daarom besloten om terug te gaan naar Nederland en dit betekent dus dat Marloes en ik vanaf nu alles met z’n tweetjes doen. Gelukkig kunnen we het heel goed met elkaar vinden, dus dat moet helemaal goedkomen!

Maandag hebben we Rick zijn laatste dag ‘gevierd’ door lekker te gaan shoppen haha, sorry Rick! Marloes en ik wilden namelijk heel graag een traditionele ‘jurk’ laten maken. Dus we hebben onze stof uitgekozen en deze naar de klerenmaker gebracht. We keken er enorm naar uit om onze eerste echte Indiase kleding te zien straks!

Vorige week zijn Marloes en ik dan aan onze officiële stageweek gestart. Op dinsdag zijn we naar het weeshuis gegaan waar we te horen kregen dat we een play-school op mogen gaan starten, hoe gaaf! Leela vertelde ons dat het voor deze jonge kinderen (2 – 6 jaar) belangrijk is dat ze veel spelen (mee eens!) en dat ze daarom graag zou willen zien dat kinderen leren door middel van spel. Echter gebeurt dit niet veel in India, dus heeft ze Marloes en mij gevraagd om dit te gaan organiseren. Hiervoor hebben ze ook een nieuwe inrichting van een lokaal (en misschien zelfs een nieuw gebouw) nodig, dus ook dat mogen we allemaal gaan opzetten. Tegen die tijd zal ik dan ook jullie hulp nog wel nodig gaan hebben, want ook hier kan er niks zonder geld opgebouwd worden. Ja, jullie horen nog van me!

Woensdagochtend waren we lekker vrij, omdat we ’s middags naar het woonhostel gingen. We moesten met de bus en daarna in volle bak hitte nog even een ‘stukje’ lopen. Eenmaal bij het woonhostel hebben we een rondleiding gekregen van de meiden en hebben we daarna nog wat leuke spelletjes gedaan. Vervolgens weer dat ‘stukje’ lopen en met de bus terug. Nou ik kan je vertellen; we waren kapot!! Even 5 uurtjes weg, maar daarna meteen op bed geploft…

De volgende dag zijn we naar de Holy Angel School geweest waar we vol enthousiasme werden ontvangen door Prema. We hebben direct met haar besproken wat we konden gaan doen en vanaf die dag zijn we dan ook gestart met remedial teaching. Elke week zullen we verschillende klassen remedial teaching gaan geven. Wat ons gedurende deze lessen op gaat vallen, noteren we in een dossier. Vervolgens zullen we dit met de docenten bespreken. We kwamen er bijvoorbeeld achter dat de kinderen Engelse woorden spellen om ze te kunnen lezen. Op zich heel normaal (in Nederland doen we dat ook). Echter lezen ze hier de woorden met de uitspraak van de letters van het alfabet (dus t is ‘tie’, ipv de klank ‘t’), wanneer je dan het woord ‘tree’ hebt, gaat dit als volgt: tie, ar, ie, ie = tiearie. Het woord wordt dan dus niet goed uitgesproken. Wanneer je in klanken leest, zul je het volgende krijgen: t, r, ie = trie (tree). (Ja, ja zo leren jullie ook nog eens wat :D.) Maar dit hebben we dus aangegeven bij Prema en zij herkende dit. Dit hebben we dan ook genoteerd in het dossier. Prema geeft aan dat ze met deze kennis trainingen gaat geven aan de docenten. Echt bizar dat je dus zo’n rol kan hebben in deze organisatie én dat ze er ook nog eens heel blij mee zijn!!

Vrijdag hebben we een studiedagje ingelast, hebben we gesport én zijn we onze jurken op gaan halen. Toen we thuis waren, wilden we deze natuurlijk meteen aantrekken. Marloes maakte als eerste haar tas open en trok daar de broek van het gehele pak als eerste uit. We kregen samen meteen de slappe lach; we pasten namelijk samen in die broek!! Na het uitpakken van mijn tas bleek ook dit bij mij het geval te zijn. We begrepen er niks van, want hij had toch echt onze maten opgenomen. Ik heb daarom ervaringsdeskundige Eva (die vorig jaar naar India is geweest) even een berichtje gestuurd met de vraag of dit wel ‘normaal’ is. Nou, dit blijkt dus hartstikke normaal te zijn. Marloes en ik begrepen er niks van. Het is veel te groot, het is mega warm en het zit niet eens lekker. Waarom dragen alle mensen dit in India???

Zaterdag en zondag hebben we niet heel veel gedaan. Beetje schoonmaken, beetje studeren, beetje zonnen…. Zonnen misschien niet een beetje, namelijk toch wel erg goed verkleurd (lees: verbrand)..

En hoppa, er is alweer een week voorbij. Vandaag, maandag, gaan we voor het eerst voor 2 dagen naar het weeshuis. We blijven namelijk in dat huis slapen. Eenmaal aangekomen leggen we onze spullen in de kamer en gaan we naar Mojurani (de leidster van de pre-school). We hebben besloten om voornamelijk te gaan observeren om ideeën te bedenken voor de playschool. Echter komt er huilend een kindje binnen die geen afscheid wil nemen van zijn moeder. Zijn moeder geeft het jongetje over aan mij en loopt vervolgens weg. Het jongetje begint steeds harder te krijsen, waardoor hij op een gegeven moment zijn gehele ontbijt uitkotst….. Jahoor, heeft Kim weer. Super zielig voor dat mannetje, maar door Mojurani wordt hij naar de wc gewezen. Ik snap het niet… Dit jongetje is 2 jaar, is aan het overgeven en wordt vervolgens zonder enige hulp of medelijden naar de wc gestuurd.. Ik besluit dus om erachteraan te gaan en hem te helpen. Vervolgens wat nieuwe kleertjes aangedaan en het klaslokaal schoongemaakt. Uiteindelijk stopte hij gelukkig met huilen en heeft ie het de rest van de dag nog best goed volgehouden. Ik weet alleen nog steeds niet of Mojurani handelde vanuit culturele gewoonten of dat zij handelde vanuit haar eigen gewoonten. Vervolgens was er namelijk ook een meisje dat in haar broek plaste en middenin de klas bleef staan. Je zag dat ze niet wist wat ze moest doen, maar Mojurani bleef ook gewoon staan. Ze verwees haar uiteindelijk naar de gang waar ze het laatste uurtje heeft moeten wachten tot ze naar huis mochten. Tja, hallo nieuwe cultuur… Zo’n dag is dan toch best vreemd om zo mee te maken. Je hebt geen idee waarom mensen handelen zoals ze handelen en ik durf ook niet altijd in te grijpen (moet ik dat wel doen? Wat is hier normaal en wat niet?). Overigens is Mojurani een onwijs lieve vrouw hoor en ze heeft echt het beste met de kinderen voor!!
Maar goed, in de middag lekker met de jongens van het hostel spelletjes gedaan, huiswerk gemaakt en vervolgens gegeten. En toen… Toen was het dan toch echt bedtijd voor Marloes en mij. Echter was de kamer nog net iets anders dan we normaal hebben. We spotten dan ook onze eerste kakkerlak en ik spray gelijk de gehele insectendoderspray op die kakkerlak, dood gelukkig. Maarja, ga dan nog maar eens slapen… Wetende dat dit niet de enige kakkerlak is en dat je in een nieuw (vies) bed ligt.. We hebben natuurlijk geen oog dichtgedaan, maar dat gaat vast de volgende keer een stuk beter haha.

De volgende dag opnieuw bij de pre-school geweest en geobserveerd. Daarnaast nog even met de jongens gespeeld en de bus naar huis gepakt. Tenminste, dat dachten we.. We werden er namelijk bij de volgende halte weer uitgegooid, omdat we volgens de buschauffeur in de verkeerde bus zaten. Sta je daar in de middle of nowhere.. We zijn maar naar de plaatselijke bevolking gestapt om te vragen of zij wisten waar we naartoe moesten, maar zij spreken natuurlijk geen woord Engels. Uiteindelijk gelukkig een man gevonden die Engels sprak, waardoor we gelukkig toch nog thuis zijn gekomen.

Vandaag zijn we naar de Holy Angel School geweest; we gaan namelijk niet meer op woensdag naar het woonhostel. Bij de Holy Angel remedial teaching gegeven en de jongere kinderen wat Engelse woordjes door middel van bewegingen geleerd. Eenmaal ’s middags thuis helemaal kapot op bed beland en in slaap gevallen…

Morgenochtend gaan we weer naar de Holy Angel School om remedial teaching te geven. Daarna gaan we naar het woonhostel om wat spelletjes te spelen daar. Als we dan weer thuis zijn, kunnen we onze tas in gaan pakken, want dan gaan we eindelijk een weekend weg naar Kanyakumari. Super veel zin in!!! Ik zal jullie natuurlijk de week daarop of nog iets later alles vertellen over Kanyakumari!

Heel veel liefs en tot snel weer! X

Internship!!

Hallo allemaal,

Even een heel kort berichtje van mij. We hebben vandaag een gesprek gehad met de professor en Leela om onze stage invulling te geven. Marloes en ik gaan op maandag en dinsdag in het weeshuis (hostel for boys) stage lopen waar we de playschool (bij de voorschool) op zullen starten. Op woensdag gaan we naar het woonhostel waar we de meiden na schooltijd basisvaardigheden aan gaan leren. Daarnaast gaan we proberen om met de jongens sportactiviteiten uit te voeren. Op donderdag zullen we stage gaan lopen bij de Holy Angel om daar een soort van remedial teaching te gaan geven.

Dit betekent dat we vrijdag, zaterdag en zondag vrij zijn en we hebben dan ook al ons eerste weekendje weg geboekt. Volgende week gaan Marloes en ik samen naar Kanyakumari, het zuidelijkste puntje van India. Zin ann!!

Inmiddels staan er ook weer nieuwe foto's klaar!

Spreek jullie gauw weer!

Liefs van mij x

Holy Cross Service Society

Hallo allemaal!

Wow, we zijn alweer meer dan een week in India!! In deze ‘korte’ week alweer heel veel nieuwe dingen gezien en meegemaakt, dus daar komt ie dan..

Afgelopen vrijdag zijn we lekker gaan zwemmen in het Femina hotel. Onze dagen waren erg rustig en we kregen de tijd om Trichy een beetje te leren kennen. Een zwembad mag daaraan natuurlijk niet ontbreken. In India lopen alle vrouwen bedekt over straat, hun schouders en kuiten worden voornamelijk bedekt. Toen we in het zwembad waren, voelden het voor Marloes en mij dan ook best wel ongemakkelijk om totally naked (in onze bikini dan) in het zwembad te zijn. Gelukkig waren we de enige in het bad en werd er niet raar naar ons omgekeken.

Zaterdag is Rick met Leela mee geweest naar het weeshuis van de Holy Cross en werden Marloes en ik uitgenodigd voor een zogenoemde ‘fathersday’. Tijdens deze fathersday werd er een bijeenkomst gehouden voor de vaders van de kinderen met een beperking. De scheiding tussen man en vrouw is nog erg groot in India, maar de holy cross probeert dit op deze manier te verminderen. In deze bijeenkomst werden de beperkingen van de kinderen uitgelegd en wat deze kinderen ondanks hun beperking toch allemaal kunnen doen. Daarnaast werd het belang van de aanwezigheid van de vader benadrukt. De moeders zijn vaak huisvrouwen en de mannen gaan naar hun werk. Wanneer ze thuiskomen, gaan ze zitten en doen ze verder niks meer (niet geheel onbekend voor ons toch ;)).. Echter is het belangrijk voor het kind als de vader zich betrokken voelt bij de opvoeding. Er spraken ook vaders met hun eigen ervaringen. Het was heel bijzonder om te zien dat een van de vaders in tranen aan het vertellen was hoe deze organisatie het leven van zijn kind en zijn gezin veranderd heeft. Hij ziet nu in dat zijn kind ondanks zijn beperking toch nog heel veel kan.
’s Avonds zijn we uit eten geweest met Prabakar, Prema en Leela. We hebben van Prabakar van alles te eten gekregen en man man wat eten ze hier veel zeg. Gelukkig ben ik ook niet vies van lekker eten en at ik volle bak mee met Prabakar.

Zondag hebben we een lekker chill dagje gehad en wat schoongemaakt. Om 17:00 hadden we een afspraak met Leela om naar Tiruchirappalli Rockfort te gaan. Dit is een tempel die op een rots gebouwd is. Toen we bij de ingang van de rots aankwamen, ging Leela meteen weer naar huis. Uiteindelijk begrepen we wel dat ze niet mee naar de tempel ging; het is namelijk toch wel wat treden omhoog lopen. Tijdens onze beklimming van deze rots kregen we in de gaten dat wij als blanken meer aandacht kregen dan de rots en tempel zelf. Iedereen wilden met ons op de foto of wilden ons aanraken. Deze keer waren we echt een attractie. Je ziet dit soort voorvallen weleens op televisie, maar dit nu zelf meemaken is toch echt heel erg bizar. Het leek wel alsof deze mensen nog nooit een blanke gezien hadden of zelfs niet eens van ons bestaan af wisten. Bizar zoals ik zeg, maar wel heel grappig om mee te maken.

En dan is de maandag alweer aangebroken en gaat het dan echt beginnen. Vanaf vandaag krijgen we alle locaties en programma’s van de organisatie te zien. Na deze week zullen we dan ook besluit maken over waar onze stage het komende half jaar zal gaan plaatsvinden. Onze eerste locatie waar we een kijkje nemen, is bij de buren en twee verdiepingen beneden. Op deze locatie zitten allemaal kinderen met beperkingen; van doof, blind tot autisme en ADHD. De groepen zijn in verschillende categorieën ingedeeld, waarbij elke groep uit ongeveer 8 kinderen bestaat. Bij elke groep hebben we een kijkje mogen nemen en wat een lieve kindjes. Je smelt meteen bij het zien van hun lieve gezichtjes en hoe ze je allemaal een handje komen geven. Veel van deze kinderen spreken alleen Tamil, waardoor het voor ons erg moeilijk is om met deze kinderen te communiceren. Ondanks dat, proberen zij toch veel contact met je te zoeken om hun leerprestaties aan je te laten zien.

Op dinsdag kregen we de tweede locatie van the holy cross te zien; The holy angel nursery & primary school. Dit is een voorschool en een basisschool waar kinderen vanaf 2 jaar t/m 10/11 jaar onderwijs krijgen. Deze school is niet speciaal opgericht voor kinderen met een beperking en deze kinderen zijn er dan ook niet veel. Wij vroegen ons in eerste instantie dan ook af wat we op deze school zouden kunnen betekenen. Echter krijgen deze kinderen zoveel mogelijk Engels onderwijs dus kunnen wij de kinderen ook helpen met eventuele leerproblemen. LEUK!
Tijdens dit bezoek aan deze school moesten Marloes en ik heel erg nodig naar de wc en elke keer weer bereiden we ons erop voor dat de wc alleen een gat zal zijn. Elke keer hebben we toch nog op een gewone wc kunnen zitten, maar deze keer moesten we er echt aan geloven. Met onze wc-rol (want dat gebruiken ze hier niet) in de tas naar de wc, terwijl een docent ons de weg wijst. Bij de wc proberen Marloes en ik stiekem de wc-rol naar binnen te smokkelen haha. Nou ik kreeg de primeur en stapte de wc in. En jahoor, maar natuurlijk, Kim bukt en wie laat er haar zonnenbril (sorry Xan!!) in dat gat vallen, moii! Marloes hoort het vallen en al bevestigend stelt ze de vraag: “Kim?? Was dat je zonnenbril?” Mijn antwoord op haar vraag bestaat uit: “Jup”. En vervolgens beginnen we met z’n twee kei hard te lachen. En no worries Xan, ik heb ‘m er nog even lekker uitgevist haha.

En dan zijn we alweer aangekomen bij woensdag. Vandaag gaan we naar het hostel for boys. Dit is een soort weeshuis (de kinderen zijn namelijk niet écht wees) waar alleen jongens wonen. Overdag zijn de jongens naar school, dus is er ruimte gemaakt voor een pre-school. Hier zitten ongeveer 15 kindjes vanaf 2 à 3 jaar die voorbereid worden op het toekomstige onderwijs. Veel kinderen vallen op 14 à 15 jarige leeftijd uit op de middelbare school. Deze pre-school is dan ook als preventief programma ingezet om dat proberen te voorkomen. Je hart smelt meteen bij het zien van de lieve gezichtjes van deze kindjes en Marloes en ik beseffen ons dat dit meteen al een plek is waar we heel graag stage zouden willen lopen. Leela geeft dan ook aan dat de docent Mojurani niet opgeleid is en dus veel begeleiding nodig heeft; deze zouden wij haar kunnen bieden.
Rond 15:00 worden alle kinderen van de pre-school opgehaald en vanaf 16:30 komen de jongens van het weeshuis thuis. Wat een geweldige jongens zijn dat; ze laten je meteen van alles zien, je moet overal aan meedoen, ze helpen je overal bij en vooral willen ze ons zoveel leren. Ja, ook bij deze doelgroep gaat je hartje sneller kloppen. Veel jongens hier zijn doof en/of blind, maar ze helpen elkaar allemaal zo goed! Dat is zo prachtig om te zien! We hebben spelletjes gespeeld met de jongens en hebben hen vervolgens geholpen met hun huiswerk. Op het moment dat wij naar huis moesten, was het al zo enorm lastig om ‘afscheid’ te nemen dat Marloes en ik zeker wisten dat we hier terug gaan komen!

Donderdag zijn we door de professor uitgenodigd om deel te nemen aan een workshop wat betrekking heeft op de masters of social work in India. Marloes werd echter ziek wakker, dus zijn Rick en ik samen naar die workshop gegaan. Rick en ik hebben de hele workshop helaas niet helemaal kunnen volgen, omdat sommige delen in Tamil waren. De kern was echter dat het onderwijs wat betreft social work in Trichy niet goed georganiseerd is en dat studenten hier iets aan willen doen. Het bijzondere aan de bijeenkomst was dat hetgeen wat de studenten willen bereiken, de aspecten zijn die bij ons in het onderwijs op de hogeschool al aanwezig zijn. Even weer met je neus op de feiten dat we in Nederland toch weer een heel stuk verder zijn.

Vrijdag was Marloes gelukkig weer beter door de hele goede zorgen van Prema en de Professor. Donderdagavond hebben we namelijk bij hen thuis mogen eten, zodat Prema gezond eten voor Marloes kon maken; hoe lief!!
Leela bracht ons vandaag mee naar een woonhostel voor zowel jongens als meisjes. Kinderen komen hier voornamelijk wanneer ze niet meer in het regulier onderwijs meekunnen. En dat ligt dan vaak niet aan de kinderen, maar aan de capaciteiten van de docenten. Veel kinderen zijn namelijk doof, blind of hebben leerproblemen waar de docenten niet mee overweg kunnen en daardoor denken dat de kinderen dom zijn. Op dit woonhostel komen de docenten er echter achter dat er veel kinderen tussen zitten die juist heel erg intelligent zijn. De kinderen krijgen hier namelijk overdag gewoon onderwijs in verschillende klassen en allemaal op individueel niveau, zodat ze straks toch nog een beroep uit kunnen oefenen door naar het beroepsonderwijs te gaan. Er worden zowel kinderen voorbereid op het academisch onderwijs als op het praktisch gericht onderwijs. Echter beseffen Marloes en ik ons dat het hier nog lastig is om echt goed mee te kunnen helpen, maar dit kunnen we in overleg met Leela nog bespreken wat de mogelijkheden zijn.

Wow, wat een drukke week met heel veel nieuwe indrukken van India en de organisatie. Ik heb het nog steeds enorm naar mijn zin en geniet van alles wat er voorbij komt. Ook kijk ik er nu enorm naar uit om dan echt te gaan beginnen aan mijn stage. Maandag gaan we in overleg met de professor en Leela en dan nemen we een besluit hoe onze week eruit gaat zien voor de komende tijd. Ik denk aan de manier van mijn schrijven dat jullie mijn voorkeuren al wel kunnen lezen, maar wat het definitief gaat worden straks horen jullie nog. Het liefst zou ik trouwens alle locaties willen helpen, maar helaas gaat dat niet lukken. Leerpuntje voor mezelf: je kunt niet alles en iedereen helpen en durf dan ook nee te zeggen en voor jezelf te kiezen. Pfoe leer nog wat hier haha.

Spreek jullie gauw lieve mensen!! Dikke kus x

(Foto's en filmpjes volgen morgen!)

Daar zijn we dan!!

Hooooooi!

Het lijkt wel of het gisteren was dat ik afscheid heb moeten nemen op Schiphol, maar inmiddels zijn we alweer twee dagen verder! Toch even een traantje moeten laten bij het afscheid, waar ik nog lieve kaartjes en een armbandje (thanks Merel!!) heb gekregen. Ondanks de tranen was ik helemaal niet zenuwachtig en had ik onwijs veel zin om weg te gaan. Het avontuur kon nu echt gaan beginnen. Het klikt gelukkig meteen tussen Rick, Marloes en mij waarmee ik samen naar India reis; de komende tijd zal ik het met hen moeten doen haha, maar daar heb ik de volste vertrouwen in. Onze vluchten zijn helemaal prima verlopen. In de eerste vlucht lekker twee films zitten kijken, in de tweede vlucht ook nog een filmpje en de laatste vlucht was maar 50 minuutjes. En na deze 20 uur reizen, zonder slapen, zijn we dan eindelijk aangekomen in Trichy. We waren nog even bang dat niemand ons zou ophalen, omdat het contact via de mail niet erg goed verliep. Maar gelukkig stond Prabakar (de professor van HCCS) naar ons te zwaaien toen we naar buiten liepen. Ook Leela (van de organisatie) en Prema (vrouw van Prabakar) waren erbij. Het voelde voor mij meteen vertrouwd en in het autoritje naar de organisatie heb ik met een big smile de nieuwe omgeving in me opgenomen. Er wordt zo onwijs veel getoeterd. Ja Eva, wat je zei is zeker waar, verkeersregels hebben ze hier niet! De enige die ik me zou kunnen bedenken, is wie het eerst en het hardst toetert, gaat voor. Misschien moet ik daar nog even aan wennen, maar dat komt vanzelf!

Na een kort ritje zijn we aangekomen bij de organisatie, tevens de plek waar we slapen. We werden geholpen met onze spullen en konden naar de tweede verdieping. Beneden is een hal waar ’s ochtends alle mensen binnenkomen en op de tweede verdieping zijn er meerdere klaslokalen waar de kinderen zitten. Onze kamerdeuren (Rick een eigen kamer en Marloes en ik delen een kamer) worden voor ons opengemaakt en even staan we met beide benen op de grond. Hadden we nou serieus verwacht dat er een lekker bedje met een lekker matrasje zou staan? (Misschien stiekem wel) Dit was natuurlijk niet het geval, maar we besluiten dat we het hier prima de komende maanden kunnen doen. Vervolgens krijgen we van Leela wat fruit, water en wc-papier (niet geheel onbelangrijk) en worden we alleen gelaten. Marloes en ik pakken meteen onze spullen uit en proberen de kamer wat eigen te maken. Rick besluit als eerste om te gaan slapen, maar Marloes en ik zijn nog klaarwakker. We hebben een sleutel van het balkon gekregen en besloten om daar direct even een kijkje te nemen. Eenmaal boven op het balkon speelt mijn angst voor het donker toch een beetje op haha, en besluiten we om weer snel naar onze kamer te gaan.
Recht boven het hoofd van Marloes op het plafond zit een soort vliegend, groot zilverbeestje en ons eerste beestjesavontuur has begun! Op een wiebelende, plastic stoel met een bezem die lijkt op een heksenbezem lukt het ons eindelijk om dat beest te pakken. Na dit heftige avontuurtje en de 24 uur zonder slaap besluiten we om lekker te gaan slapen. Wonder boven wonder val ik direct (jawel mam en pap!!) in slaap.

Vanochtend werden we om 10 uur (Indiase tijd) wakker, hebben we lekker (koud!) gedoucht en zijn we naar Prabakar gegaan. We werden vriendelijk ontvangen en hij vertelde ons dat het belangrijkste wat we moeten houden is dat we álles mogen vragen/zeggen. Hij geeft aan dat het in Nederland is dat alles vanzelfsprekend wordt geacht en er dus volgens de Nederlanders domme vragen zijn. In India, of op z’n minst bij de HCSS, doen we alles samen zegt Prabakar, en is er niks om je voor te schamen. Vervolgens worden we voorgesteld aan Shangan die ons mee de straat opneemt om boodschappen te doen, het internetcafé te laten zien en om ons kennis te laten maken met het Indiase eten. Op straat is het echt enorm druk; koeien, geiten, honden, Tuktuk’s, auto’s, bussen, fietsers, brommers, noem het maar op. We komen bij een klein restaurantje aan waar we eerst onze handen wassen en vervolgens gaan zitten om te eten. We krijgen een menukaart die voor de rijke mensen is volgens Shangan. Geen idee wat er allemaal op de kaart staat, maar ieniemienemutte en de zo min mogelijk pittige gerechten kiezen we uit. We krijgen egg puffs, mushroom puffs, vegetarian puffs en rijst met walnoten, heerlijk!! Dus ook vanavond gaan we daar weer eten, tevens ook nu bekend voor ons dus we weten waar we terechtkomen.

Eenmaal terug in onze kamer heb ik last van bewegingsdrang en besluit ik om maar eens een wasje te doen en de wc en wastafel schoon te maken. Toch lekker om te weten dat je het schoon hebt gemaakt. Ja mam, ik kan dus toch best zelf de was doen. Echter denk ik dat het met de wasmachine in Nederland nog steeds niet gaat lukken, want die hebben ze hier niet. Lekker in een teiltje met wat wasmiddel, dikke prima, ofwel goeie toelie hè Xan!

We werden buiten nog aangesproken door kinderen die ons wilde knuffelen en ons een handje kwamen geven, super lief!!

Het is echt bizar, maar ik voel me hier echt heel erg op mijn gemak en thuis. Ik schrik (nog) nergens van en laat alles lekker over me heen komen. Ik heb zo’n vermoeden dat ik het hier de komende maanden heel erg naar mijn zin ga hebben. Waarschijnlijk komt de hele shock nog, maar tot nu toe ben ik al wel een beetje trots op mezelf dat het me allemaal zo ‘gemakkelijk’ afgaat. Vooral als ik het vergelijk met Marloes en Rick die sommige dingen toch wel moeilijk vinden, ben ik stiekem blij dat ik daar (nog) geen last van heb. Wellicht praat ik morgen alweer anders haha.

Een heel boekwerk vanuit het internetcafé in Trichy! Morgen krijgen we waarschijnlijk al onze simkaarten en dat betekent dat ik zaterdag alweer online KAN zijn. Of ik dat doe is een tweede, want het is ook best wel lekker rustig zo haha.

Ik spreek jullie heel gauw weer en ik schrijf snel weer een verhaal(tje). Ik hoop nog wat foto’s te kunnen uploaden, zodat jullie een idee krijgen van waar we zitten!

Hele dikke kus van mij x

1 weekje nog!!

Hallo allemaal,

Nog precies 1 week en dan is het zover; dan vertrek ik voor een half jaar naar India! Ik heb er onwijs veel zin in, maar ik vind het natuurlijk ook heel erg spannend. Ik roep continu dat ik er heel erg naar uitkijk om straks in India te zitten, maar het afscheid nemen sla ik liever over!

Toch heb ik op 23 januari een soort afscheidsfeestje gegeven. Het was erg gezellig en ik kreeg heel veel lieve, leuke en handige cadeautjes; dankjewel allemaal!! Het voelde toen nog alsof het nog heel lang zou duren voordat ik weg zou gaan, maar nu is het al bijna zover…

Ik ben nu bezig met alle laatste spullen verzamelen en heb een deel van mijn backpack al ingepakt. Vrijdag wil ik zo goed als klaar zijn met inpakken, want dan begint natuurlijk carnaval en dat wil ik zeker niet missen. Deze laatste dagen hoop ik er nog een goed feestje van te maken en dan kan ik voldaan het vliegtuig in stappen.

Ik vind het echt echt echt megaspannend, maar ik weet dat als ik daar zit dat ik een heel mooi avontuur tegemoet ga en een hele ervaring rijker zal worden!

Ik houd jullie op de hoogte!

Liefs van mij x

Welkom op mijn Reisblog!

Hello people!

Welkom op mijn reisblog waar jullie op de hoogte kunnen blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens mijn reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Liefs x Kim