Hallo allemaal!

Wow, we zijn alweer meer dan een week in India!! In deze ‘korte’ week alweer heel veel nieuwe dingen gezien en meegemaakt, dus daar komt ie dan..

Afgelopen vrijdag zijn we lekker gaan zwemmen in het Femina hotel. Onze dagen waren erg rustig en we kregen de tijd om Trichy een beetje te leren kennen. Een zwembad mag daaraan natuurlijk niet ontbreken. In India lopen alle vrouwen bedekt over straat, hun schouders en kuiten worden voornamelijk bedekt. Toen we in het zwembad waren, voelden het voor Marloes en mij dan ook best wel ongemakkelijk om totally naked (in onze bikini dan) in het zwembad te zijn. Gelukkig waren we de enige in het bad en werd er niet raar naar ons omgekeken.

Zaterdag is Rick met Leela mee geweest naar het weeshuis van de Holy Cross en werden Marloes en ik uitgenodigd voor een zogenoemde ‘fathersday’. Tijdens deze fathersday werd er een bijeenkomst gehouden voor de vaders van de kinderen met een beperking. De scheiding tussen man en vrouw is nog erg groot in India, maar de holy cross probeert dit op deze manier te verminderen. In deze bijeenkomst werden de beperkingen van de kinderen uitgelegd en wat deze kinderen ondanks hun beperking toch allemaal kunnen doen. Daarnaast werd het belang van de aanwezigheid van de vader benadrukt. De moeders zijn vaak huisvrouwen en de mannen gaan naar hun werk. Wanneer ze thuiskomen, gaan ze zitten en doen ze verder niks meer (niet geheel onbekend voor ons toch ;)).. Echter is het belangrijk voor het kind als de vader zich betrokken voelt bij de opvoeding. Er spraken ook vaders met hun eigen ervaringen. Het was heel bijzonder om te zien dat een van de vaders in tranen aan het vertellen was hoe deze organisatie het leven van zijn kind en zijn gezin veranderd heeft. Hij ziet nu in dat zijn kind ondanks zijn beperking toch nog heel veel kan.
’s Avonds zijn we uit eten geweest met Prabakar, Prema en Leela. We hebben van Prabakar van alles te eten gekregen en man man wat eten ze hier veel zeg. Gelukkig ben ik ook niet vies van lekker eten en at ik volle bak mee met Prabakar.

Zondag hebben we een lekker chill dagje gehad en wat schoongemaakt. Om 17:00 hadden we een afspraak met Leela om naar Tiruchirappalli Rockfort te gaan. Dit is een tempel die op een rots gebouwd is. Toen we bij de ingang van de rots aankwamen, ging Leela meteen weer naar huis. Uiteindelijk begrepen we wel dat ze niet mee naar de tempel ging; het is namelijk toch wel wat treden omhoog lopen. Tijdens onze beklimming van deze rots kregen we in de gaten dat wij als blanken meer aandacht kregen dan de rots en tempel zelf. Iedereen wilden met ons op de foto of wilden ons aanraken. Deze keer waren we echt een attractie. Je ziet dit soort voorvallen weleens op televisie, maar dit nu zelf meemaken is toch echt heel erg bizar. Het leek wel alsof deze mensen nog nooit een blanke gezien hadden of zelfs niet eens van ons bestaan af wisten. Bizar zoals ik zeg, maar wel heel grappig om mee te maken.

En dan is de maandag alweer aangebroken en gaat het dan echt beginnen. Vanaf vandaag krijgen we alle locaties en programma’s van de organisatie te zien. Na deze week zullen we dan ook besluit maken over waar onze stage het komende half jaar zal gaan plaatsvinden. Onze eerste locatie waar we een kijkje nemen, is bij de buren en twee verdiepingen beneden. Op deze locatie zitten allemaal kinderen met beperkingen; van doof, blind tot autisme en ADHD. De groepen zijn in verschillende categorieën ingedeeld, waarbij elke groep uit ongeveer 8 kinderen bestaat. Bij elke groep hebben we een kijkje mogen nemen en wat een lieve kindjes. Je smelt meteen bij het zien van hun lieve gezichtjes en hoe ze je allemaal een handje komen geven. Veel van deze kinderen spreken alleen Tamil, waardoor het voor ons erg moeilijk is om met deze kinderen te communiceren. Ondanks dat, proberen zij toch veel contact met je te zoeken om hun leerprestaties aan je te laten zien.

Op dinsdag kregen we de tweede locatie van the holy cross te zien; The holy angel nursery & primary school. Dit is een voorschool en een basisschool waar kinderen vanaf 2 jaar t/m 10/11 jaar onderwijs krijgen. Deze school is niet speciaal opgericht voor kinderen met een beperking en deze kinderen zijn er dan ook niet veel. Wij vroegen ons in eerste instantie dan ook af wat we op deze school zouden kunnen betekenen. Echter krijgen deze kinderen zoveel mogelijk Engels onderwijs dus kunnen wij de kinderen ook helpen met eventuele leerproblemen. LEUK!
Tijdens dit bezoek aan deze school moesten Marloes en ik heel erg nodig naar de wc en elke keer weer bereiden we ons erop voor dat de wc alleen een gat zal zijn. Elke keer hebben we toch nog op een gewone wc kunnen zitten, maar deze keer moesten we er echt aan geloven. Met onze wc-rol (want dat gebruiken ze hier niet) in de tas naar de wc, terwijl een docent ons de weg wijst. Bij de wc proberen Marloes en ik stiekem de wc-rol naar binnen te smokkelen haha. Nou ik kreeg de primeur en stapte de wc in. En jahoor, maar natuurlijk, Kim bukt en wie laat er haar zonnenbril (sorry Xan!!) in dat gat vallen, moii! Marloes hoort het vallen en al bevestigend stelt ze de vraag: “Kim?? Was dat je zonnenbril?” Mijn antwoord op haar vraag bestaat uit: “Jup”. En vervolgens beginnen we met z’n twee kei hard te lachen. En no worries Xan, ik heb ‘m er nog even lekker uitgevist haha.

En dan zijn we alweer aangekomen bij woensdag. Vandaag gaan we naar het hostel for boys. Dit is een soort weeshuis (de kinderen zijn namelijk niet écht wees) waar alleen jongens wonen. Overdag zijn de jongens naar school, dus is er ruimte gemaakt voor een pre-school. Hier zitten ongeveer 15 kindjes vanaf 2 à 3 jaar die voorbereid worden op het toekomstige onderwijs. Veel kinderen vallen op 14 à 15 jarige leeftijd uit op de middelbare school. Deze pre-school is dan ook als preventief programma ingezet om dat proberen te voorkomen. Je hart smelt meteen bij het zien van de lieve gezichtjes van deze kindjes en Marloes en ik beseffen ons dat dit meteen al een plek is waar we heel graag stage zouden willen lopen. Leela geeft dan ook aan dat de docent Mojurani niet opgeleid is en dus veel begeleiding nodig heeft; deze zouden wij haar kunnen bieden.
Rond 15:00 worden alle kinderen van de pre-school opgehaald en vanaf 16:30 komen de jongens van het weeshuis thuis. Wat een geweldige jongens zijn dat; ze laten je meteen van alles zien, je moet overal aan meedoen, ze helpen je overal bij en vooral willen ze ons zoveel leren. Ja, ook bij deze doelgroep gaat je hartje sneller kloppen. Veel jongens hier zijn doof en/of blind, maar ze helpen elkaar allemaal zo goed! Dat is zo prachtig om te zien! We hebben spelletjes gespeeld met de jongens en hebben hen vervolgens geholpen met hun huiswerk. Op het moment dat wij naar huis moesten, was het al zo enorm lastig om ‘afscheid’ te nemen dat Marloes en ik zeker wisten dat we hier terug gaan komen!

Donderdag zijn we door de professor uitgenodigd om deel te nemen aan een workshop wat betrekking heeft op de masters of social work in India. Marloes werd echter ziek wakker, dus zijn Rick en ik samen naar die workshop gegaan. Rick en ik hebben de hele workshop helaas niet helemaal kunnen volgen, omdat sommige delen in Tamil waren. De kern was echter dat het onderwijs wat betreft social work in Trichy niet goed georganiseerd is en dat studenten hier iets aan willen doen. Het bijzondere aan de bijeenkomst was dat hetgeen wat de studenten willen bereiken, de aspecten zijn die bij ons in het onderwijs op de hogeschool al aanwezig zijn. Even weer met je neus op de feiten dat we in Nederland toch weer een heel stuk verder zijn.

Vrijdag was Marloes gelukkig weer beter door de hele goede zorgen van Prema en de Professor. Donderdagavond hebben we namelijk bij hen thuis mogen eten, zodat Prema gezond eten voor Marloes kon maken; hoe lief!!
Leela bracht ons vandaag mee naar een woonhostel voor zowel jongens als meisjes. Kinderen komen hier voornamelijk wanneer ze niet meer in het regulier onderwijs meekunnen. En dat ligt dan vaak niet aan de kinderen, maar aan de capaciteiten van de docenten. Veel kinderen zijn namelijk doof, blind of hebben leerproblemen waar de docenten niet mee overweg kunnen en daardoor denken dat de kinderen dom zijn. Op dit woonhostel komen de docenten er echter achter dat er veel kinderen tussen zitten die juist heel erg intelligent zijn. De kinderen krijgen hier namelijk overdag gewoon onderwijs in verschillende klassen en allemaal op individueel niveau, zodat ze straks toch nog een beroep uit kunnen oefenen door naar het beroepsonderwijs te gaan. Er worden zowel kinderen voorbereid op het academisch onderwijs als op het praktisch gericht onderwijs. Echter beseffen Marloes en ik ons dat het hier nog lastig is om echt goed mee te kunnen helpen, maar dit kunnen we in overleg met Leela nog bespreken wat de mogelijkheden zijn.

Wow, wat een drukke week met heel veel nieuwe indrukken van India en de organisatie. Ik heb het nog steeds enorm naar mijn zin en geniet van alles wat er voorbij komt. Ook kijk ik er nu enorm naar uit om dan echt te gaan beginnen aan mijn stage. Maandag gaan we in overleg met de professor en Leela en dan nemen we een besluit hoe onze week eruit gaat zien voor de komende tijd. Ik denk aan de manier van mijn schrijven dat jullie mijn voorkeuren al wel kunnen lezen, maar wat het definitief gaat worden straks horen jullie nog. Het liefst zou ik trouwens alle locaties willen helpen, maar helaas gaat dat niet lukken. Leerpuntje voor mezelf: je kunt niet alles en iedereen helpen en durf dan ook nee te zeggen en voor jezelf te kiezen. Pfoe leer nog wat hier haha.

Spreek jullie gauw lieve mensen!! Dikke kus x

(Foto's en filmpjes volgen morgen!)