Hooooooi!

Het lijkt wel of het gisteren was dat ik afscheid heb moeten nemen op Schiphol, maar inmiddels zijn we alweer twee dagen verder! Toch even een traantje moeten laten bij het afscheid, waar ik nog lieve kaartjes en een armbandje (thanks Merel!!) heb gekregen. Ondanks de tranen was ik helemaal niet zenuwachtig en had ik onwijs veel zin om weg te gaan. Het avontuur kon nu echt gaan beginnen. Het klikt gelukkig meteen tussen Rick, Marloes en mij waarmee ik samen naar India reis; de komende tijd zal ik het met hen moeten doen haha, maar daar heb ik de volste vertrouwen in. Onze vluchten zijn helemaal prima verlopen. In de eerste vlucht lekker twee films zitten kijken, in de tweede vlucht ook nog een filmpje en de laatste vlucht was maar 50 minuutjes. En na deze 20 uur reizen, zonder slapen, zijn we dan eindelijk aangekomen in Trichy. We waren nog even bang dat niemand ons zou ophalen, omdat het contact via de mail niet erg goed verliep. Maar gelukkig stond Prabakar (de professor van HCCS) naar ons te zwaaien toen we naar buiten liepen. Ook Leela (van de organisatie) en Prema (vrouw van Prabakar) waren erbij. Het voelde voor mij meteen vertrouwd en in het autoritje naar de organisatie heb ik met een big smile de nieuwe omgeving in me opgenomen. Er wordt zo onwijs veel getoeterd. Ja Eva, wat je zei is zeker waar, verkeersregels hebben ze hier niet! De enige die ik me zou kunnen bedenken, is wie het eerst en het hardst toetert, gaat voor. Misschien moet ik daar nog even aan wennen, maar dat komt vanzelf!

Na een kort ritje zijn we aangekomen bij de organisatie, tevens de plek waar we slapen. We werden geholpen met onze spullen en konden naar de tweede verdieping. Beneden is een hal waar ’s ochtends alle mensen binnenkomen en op de tweede verdieping zijn er meerdere klaslokalen waar de kinderen zitten. Onze kamerdeuren (Rick een eigen kamer en Marloes en ik delen een kamer) worden voor ons opengemaakt en even staan we met beide benen op de grond. Hadden we nou serieus verwacht dat er een lekker bedje met een lekker matrasje zou staan? (Misschien stiekem wel) Dit was natuurlijk niet het geval, maar we besluiten dat we het hier prima de komende maanden kunnen doen. Vervolgens krijgen we van Leela wat fruit, water en wc-papier (niet geheel onbelangrijk) en worden we alleen gelaten. Marloes en ik pakken meteen onze spullen uit en proberen de kamer wat eigen te maken. Rick besluit als eerste om te gaan slapen, maar Marloes en ik zijn nog klaarwakker. We hebben een sleutel van het balkon gekregen en besloten om daar direct even een kijkje te nemen. Eenmaal boven op het balkon speelt mijn angst voor het donker toch een beetje op haha, en besluiten we om weer snel naar onze kamer te gaan.
Recht boven het hoofd van Marloes op het plafond zit een soort vliegend, groot zilverbeestje en ons eerste beestjesavontuur has begun! Op een wiebelende, plastic stoel met een bezem die lijkt op een heksenbezem lukt het ons eindelijk om dat beest te pakken. Na dit heftige avontuurtje en de 24 uur zonder slaap besluiten we om lekker te gaan slapen. Wonder boven wonder val ik direct (jawel mam en pap!!) in slaap.

Vanochtend werden we om 10 uur (Indiase tijd) wakker, hebben we lekker (koud!) gedoucht en zijn we naar Prabakar gegaan. We werden vriendelijk ontvangen en hij vertelde ons dat het belangrijkste wat we moeten houden is dat we álles mogen vragen/zeggen. Hij geeft aan dat het in Nederland is dat alles vanzelfsprekend wordt geacht en er dus volgens de Nederlanders domme vragen zijn. In India, of op z’n minst bij de HCSS, doen we alles samen zegt Prabakar, en is er niks om je voor te schamen. Vervolgens worden we voorgesteld aan Shangan die ons mee de straat opneemt om boodschappen te doen, het internetcafé te laten zien en om ons kennis te laten maken met het Indiase eten. Op straat is het echt enorm druk; koeien, geiten, honden, Tuktuk’s, auto’s, bussen, fietsers, brommers, noem het maar op. We komen bij een klein restaurantje aan waar we eerst onze handen wassen en vervolgens gaan zitten om te eten. We krijgen een menukaart die voor de rijke mensen is volgens Shangan. Geen idee wat er allemaal op de kaart staat, maar ieniemienemutte en de zo min mogelijk pittige gerechten kiezen we uit. We krijgen egg puffs, mushroom puffs, vegetarian puffs en rijst met walnoten, heerlijk!! Dus ook vanavond gaan we daar weer eten, tevens ook nu bekend voor ons dus we weten waar we terechtkomen.

Eenmaal terug in onze kamer heb ik last van bewegingsdrang en besluit ik om maar eens een wasje te doen en de wc en wastafel schoon te maken. Toch lekker om te weten dat je het schoon hebt gemaakt. Ja mam, ik kan dus toch best zelf de was doen. Echter denk ik dat het met de wasmachine in Nederland nog steeds niet gaat lukken, want die hebben ze hier niet. Lekker in een teiltje met wat wasmiddel, dikke prima, ofwel goeie toelie hè Xan!

We werden buiten nog aangesproken door kinderen die ons wilde knuffelen en ons een handje kwamen geven, super lief!!

Het is echt bizar, maar ik voel me hier echt heel erg op mijn gemak en thuis. Ik schrik (nog) nergens van en laat alles lekker over me heen komen. Ik heb zo’n vermoeden dat ik het hier de komende maanden heel erg naar mijn zin ga hebben. Waarschijnlijk komt de hele shock nog, maar tot nu toe ben ik al wel een beetje trots op mezelf dat het me allemaal zo ‘gemakkelijk’ afgaat. Vooral als ik het vergelijk met Marloes en Rick die sommige dingen toch wel moeilijk vinden, ben ik stiekem blij dat ik daar (nog) geen last van heb. Wellicht praat ik morgen alweer anders haha.

Een heel boekwerk vanuit het internetcafé in Trichy! Morgen krijgen we waarschijnlijk al onze simkaarten en dat betekent dat ik zaterdag alweer online KAN zijn. Of ik dat doe is een tweede, want het is ook best wel lekker rustig zo haha.

Ik spreek jullie heel gauw weer en ik schrijf snel weer een verhaal(tje). Ik hoop nog wat foto’s te kunnen uploaden, zodat jullie een idee krijgen van waar we zitten!

Hele dikke kus van mij x